Cała historia Ruchu Światło-Życie zaczyna się w roku 1951, kiedy ks. Franciszek Blachnicki(24.03.1921 – 27.02.1987) zebrał grupę ministrantów i zorganizował dla nich czterodniowe rekolekcje. Okazały się one jednak niewystarczające, ale były pierwszymi krokami do powstania oazy.

Już w sierpniu 1954 roku odbyły się pierwsze rekolekcje Oazy Dzieci Bożych dla ministrantów. W 1957 roku akcja została zatwierdzona przez katowicką Kurię Biskupią, a już rok później zaczęto organizować oazy dla dziewcząt. Wszystkie oazy były powiązane z dziełem Krucjaty Wstrzemięźliwości (powstałej w 1957 roku i zlikwidowanej 3 lata później przez SB) organizowanym przez ks. Blachnickiego, który w marcu 1961 roku na krótki czas został aresztowany. Po około dziesięciu latach od pierwszych oaz istniały już rekolekcje dla chłopców zwane Oazą Nowego Życia, które ściśle związane były ze Służbą Liturgiczną. Odbywały się również Oazy Niepokalanej przeznaczone dla dziewcząt.

W roku 1963 ks. Franciszek zakupił dom na ” Kopiej Górce” w Krościenku nad Dunajcem. Zamieszkał tam w 1966 roku i od tamtej pory „Kopia Górka” stała się główna siedzibą Ruchu oazowego. Tam również miejscowa grupa dziewcząt zapoczątkowała Wspólnotę Niepokalanej Matki Kościoła.

W roku szkolnym 1971/72 pierwszy raz został zrealizowany cykl formacji rocznej(cotygodniowe spotkania, Dni Wspólnoty). W tym właśnie czasie ukształtował się podział na etapy formacyjne. Pierwszy stopień koncentrował się na osobistej formacji religijno-moralnej. Podczas drugiego stopnia zwracano uwagę na dialog z Bogiem i drugim człowiekiem. Formacja trzeciego stopnia polegała na zrozumieniu wagi życia we wspólnocie.

Ruch oazowy prężnie się rozwijał. Powstała potrzeba „wykwalifikowania” osób odpowiedzialnych za formowanie małych grup i pomocy przy prowadzeniu rekolekcji wakacyjnych. Zaczęto organizować czterodniowe Kursy Animatorów Oazowych (KAO). Kolejnym krokiem było przygotowywanie osób duchownych do pełnienia funkcji moderatorów. Odbywały się rekolekcje dla księży i kleryków, tzw. Oazy Rekolekcyjne Moderatorów.

Od roku 1973 zaistniały Oazy Rodzin oraz oazy dla studentów, młodzieży pracującej, katechetek i sióstr zakonnych. Ważną rolę w rozwoju Ruchu odegrał charyzmat maryjny, który istniał w nim od samego początku, jednak wraz z beatyfikacją O. Maksymiliana Kolbe w 1971 roku został pogłębiony. Wyrazem tego był akt poświęcenia Ruchu Niepokalanej Matce Kościoła, którego dokonał kard. Karol Wojtyła 11 czerwca 1973 roku.

Rok 1976 był rokiem szczególnym dla Ruchu Żywego Kościoła. Właściwie dopiero od tego czasu można mówić o jego istnieniu. Podczas Pierwszej Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych w Krościenku w dniach 28-29 lutego została przyjęta nazwa Ruch Światło-Życie. Zmiana nazwy była jedynie formalnością, ale wynikła z dostrzeżenia celów postawionych przed Ruchem. Tymi celami są służba soborowej odnowy Kościoła oraz pomaganie w kształtowaniu dojrzałości chrześcijańskiej w Kościele.

Znakiem Ruchu Światło-Życie został symbol Fos-Dzoe (gr. Światło-Życie splecione literą omega (znakiem Ducha Świętego i symbolem pełni), tworzące krzyż). W pierwszych wiekach chrześcijaństwa „foska” oznaczała Chrystusa i malowano ją na ścianach katakumb. Od roku 1976 jest znakiem rozpoznawczym członków Ruchu. Wyraża on sposób pełnego chrześcijańskiego wzrostu. Od Chrystusa otrzymujemy Światło (ΦΩΣ), które później niesiemy innym ludziom i wcielamy w życie (ΖΩΗ).

Już w roku 1977 zaczęto organizować rekolekcje ewangelizacyjne w parafiach oraz podzielono formacje na trzy etapy: ewangelizacja (osobiste przyjęcie wiary), deuterokatechumenat (pogłębienie wiary) i przygotowanie do diakonii dla wspólnoty Kościoła.

8 czerwca 1979 roku podczas spotkania z Ojcem Świętym Janem Pawłem II w Nowym Targu została ogłoszona działalność Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, która jest kontynuacją rozwiązanej Krucjaty Wstrzemięźliwości. Jest ona drogą do dostrzeżenia przez wolnego człowieka ogromu zniewolenia w świecie.

W 1980 r. uczestnicy V Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych wydali „Deklarację Jasnogórską”, w której opowiedzieli się po stronie prawdy i wolności, solidaryzując się z tymi, którzy walczą w obronie praw człowieka, a już rok później powstał program Niezależnej Chrześcijańskiej służby społecznej „Prawda i Wyzwolenie”. Został utworzony w celu walki o wyzwolenie narodu i było to wyrazem patriotycznego charakteru Ruchu.

10 grudnia 1981 roku ks. Założyciel Franciszek Blachnicki wyjeżdża z Polski do Niemiec. Nie powrócił już do ojczyzny ze względu na ogłoszenie stanu wojennego (13 grudzień). Zastępcą ks. Franciszka został ks. Wojciech Danielski. Pełnił on swoją funkcję do 24 grudnia 1985 roku – dni swojej śmierci. Kolejnym moderatorem krajowym został powołany ks. Henryk Bolczyk.

28 lutego 1987 roku w Carlsbergu umiera ks. Franciszek Blachnicki – twórca teologii i struktury Ruchu Światło-Życie, który „doskonale potrafił odczytywać znaki czasu i na tej podstawie kształtować program Ruchu”. 24 lutego 1994 roku prezydent RP Lech Wałęsa pośmiertnie odznaczył ks. Założyciela Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Moderatorami Ruchu kolejno byli: Ks. Wojciech Danielski (1981-1985), Ks. Henryk Bolczyk (1985-2001), Ks. Roman Litwińczuk. (2001-2009). W 2009 roku moderatorem generalnym zostaje wybrany ks. Adam Wodarczyk, który do chwili obecnej piastuje ten urząd.

Ruch oazowy cały czas rozwija się i poszerza się grono jego członków. Coraz więcej młodych ludzi (i nie tylko młodych) pragnie jeździć na rekolekcje oazowe i w jedności ze wspólnotą Kościoła formować swoją wiarę, przybliżając się w ten sposób do Chrystusa.